Çek Bir Karışık Kule (17.06.2002)
İstanbul’un ahalisi, yıllardır merak eder durur… Üsküdar’ın sahilinden Salacağa doğru, denizin esintisi, bir parça simit veya bayat bir balıkçı balığı dilenen martıların bağrışması eşliğinde görünür gözlere kız kulesi.
Sunay Akın’ın şiir cumhuriyetidir bu yer. Her ne kadar eski tarihi görüntüsünden, restorasyon sonrası alakası kalmasa da, yinede önemlidir kule İstanbul ve Üsküdar halkı için…
Salacak da çekirdek çıtlatıp kabuklarını yere atmak, kuleye karşı beş para etmez karbonat yüklü bir çay içmek, oturduğunuz bankta sizi sürekli rahatsız eden boyacı çocuklara ayakkabılarınızın temizliğini göstermek sıradan bir sahil gezintisinin durumlarıdır.
Peki, kuleye neden kız kulesi denmiştir. Gerçektende kral, kızını buraya mı hapsetmiştir. Yoksa gerçekçi bir yaklaşımla bu kule, ezelden beri gemiler için fener görevimi yapmaktadır.
Bu satırların yazarı, her şehirlerarası yolculuk yapacağı gün, bavullarının ağırlığı izin verdiği sürece evinden erken çıkar; harem otogarına, Üsküdar sahilinden yürüyerek gider. Çünkü selam vermesi gereken bir kule vardır sahilde. O kulenin içindede, sevdiği kız vardır.
Kule, restoran olmak için restorasyonlandığından, yani birilerine palazlandığı andan beri söz vermiştir yazar oraya gitmeyeceğine. Çünkü kuleye, Marmara’nın mavi sularından kayıkla süzülerek gittikten sonra, içeride çatal bıçak sesleri ve çay fincanlarının takırtılarıyla, görmemişlerin kahkaha ve höpürdetme sesleri ile karşılaşmak üzecektir ve hatta sinirlendirecektir yazarı. Dedim ya! Orada sevdiği vardır. Göremediği ama muhabbetini kalbinde gizlediği sevdiği… Aşık Veysel’in söylediği gibi:
Saklarım gözümde güzelliğini
Her neye bakarsam sen varsın orda
Kalbimde gizlerim muhabbetini
Koymam yabancıyı, sen varsın orda
Biliyorum sevdiğim rahatsızdır ticaret kulesine dönen yapıda. Ama yinede çıkmaz kuleden, bekler yazarı sabırla. Yazarda o sevdiği ile, kaldığı kuleye karşı bir bardak karbonatlı çay içmenin hayali yaşamaktadır. Karşısında yıllardır sabit duran kız kulesine, “kollarımdaki sen”i tanıtmak için sabırla beklemektedir.
Gökhan UZUNOĞLU
17.06.2002 / Bitlis
Sunay Akın’ın şiir cumhuriyetidir bu yer. Her ne kadar eski tarihi görüntüsünden, restorasyon sonrası alakası kalmasa da, yinede önemlidir kule İstanbul ve Üsküdar halkı için…
Salacak da çekirdek çıtlatıp kabuklarını yere atmak, kuleye karşı beş para etmez karbonat yüklü bir çay içmek, oturduğunuz bankta sizi sürekli rahatsız eden boyacı çocuklara ayakkabılarınızın temizliğini göstermek sıradan bir sahil gezintisinin durumlarıdır.
Peki, kuleye neden kız kulesi denmiştir. Gerçektende kral, kızını buraya mı hapsetmiştir. Yoksa gerçekçi bir yaklaşımla bu kule, ezelden beri gemiler için fener görevimi yapmaktadır.
Bu satırların yazarı, her şehirlerarası yolculuk yapacağı gün, bavullarının ağırlığı izin verdiği sürece evinden erken çıkar; harem otogarına, Üsküdar sahilinden yürüyerek gider. Çünkü selam vermesi gereken bir kule vardır sahilde. O kulenin içindede, sevdiği kız vardır.
Kule, restoran olmak için restorasyonlandığından, yani birilerine palazlandığı andan beri söz vermiştir yazar oraya gitmeyeceğine. Çünkü kuleye, Marmara’nın mavi sularından kayıkla süzülerek gittikten sonra, içeride çatal bıçak sesleri ve çay fincanlarının takırtılarıyla, görmemişlerin kahkaha ve höpürdetme sesleri ile karşılaşmak üzecektir ve hatta sinirlendirecektir yazarı. Dedim ya! Orada sevdiği vardır. Göremediği ama muhabbetini kalbinde gizlediği sevdiği… Aşık Veysel’in söylediği gibi:
Saklarım gözümde güzelliğini
Her neye bakarsam sen varsın orda
Kalbimde gizlerim muhabbetini
Koymam yabancıyı, sen varsın orda
Biliyorum sevdiğim rahatsızdır ticaret kulesine dönen yapıda. Ama yinede çıkmaz kuleden, bekler yazarı sabırla. Yazarda o sevdiği ile, kaldığı kuleye karşı bir bardak karbonatlı çay içmenin hayali yaşamaktadır. Karşısında yıllardır sabit duran kız kulesine, “kollarımdaki sen”i tanıtmak için sabırla beklemektedir.
Gökhan UZUNOĞLU
17.06.2002 / Bitlis