Huzurun Kapısı (25.09.2002)
Sessizdir… uzaktadır. Yolda koşuşturan çoğu insan bilmez yerini. Şehir merkezinin keşmekeşinden, gürültüsünden ayrılmıştır. Ve soğuktur… ölümün yüzü gibi buzdur.
Adına ilk kimin huzurevi dediğini bilmediğim bu yapılarda, huzur dışında tüm duygular cirit atmaktadır. Kişi huzuru yalnızlıkta buluyorsa eğer, doğrudur evin misyonu. Ama hayır! Değil huzuru bulmak, aramak bile zor gelir bu yapılarda kalanlara.
Yaşlılık, yüzdeki kırışıklıkla ve gözün bozukluğu ile doğru orantılı ise; hepsi çok yaşlı idi. Hayatında ilk kez huzurevini ziyarete giden satırların yazarı, kapıdan girer girmez karşılaştı bu kırışıklıklarla… Hayat mıydı biz insanoğlunu bu hale sokan, çocuklaştıran, yalnızlaştıran. Yoksa kendi kendimizin yalnızlık ve hüzün sponsorları mıydık?
Televizyonda Türkan Şoray’ın filmini izleyen nineler grubu… El öpme, hal hatır sorma… Türkan Şoray'da yaşlıydı artık. Ama tanınıyordu… yalnız değildi onlar gibi. Yüzlerinde huzur görmedim ninelerin ve daha nicelerinin…
Bir ayaklarıyla yaşıyorlardı sanki. Oda mutlu edemiyordu hiçbirini. Çukurdakini de istiyor gibiydiler. Ve insanın yüzüne şamar gibi “HEP BÖYLE KALMAYACAKSINIZ” der gibi bakıyorlardı zaman zaman.
Ama ne olursa olsun hallerini hatırlarını soran bizlere ve herkese edecek bol duaları olduğunu hissettiriyorlardı. İçten bir gülümseme ile karşıladılar bizi yaşlıca, bazen çocukça…
Seni unuturmuyum Havva nine!... Çektiğin onca çileye ve sahip olamadığın onca çocuğa rağmen evladın saydın, torunun saydın bizi. “Kim söyledi burada olduğumu a oğlum. Kim gösterdi odamı size a guzum...”
Küçük yaşta büyük biri ile evlendirilen Havva ninenin çocuğu olmamış. Başkalarının çocuklarına baktığından, gözlerinin görmediğinden, iyi duymadığından bahsetti bize… Eyüp Sultanı gördüğünden, İstanbul’un semti olan İzmit ten!... İçten bir Amena Resulü ile uğurladı bizi. Ve hala ısrarla soruyordu…
Sahi, kim söylemişti bize orada olduğunu?
Yazımızın özünden kopmayalım. Huzurevi bizler için huzur yuvası. Bunu bu ilk ziyaretimde anladım. Görüpte etkilenmeyenlere ne diyeyim ne yazayım. Kapıları açık…
Gökhan UZUNOĞLU
25.09.2002 / Kütahya